به که بگویی ؟

یاد آن روزها افتاده ایم ، یاد آن روزها افتاده ایم و خوابمان نمی برد .... تو که خاطرت هست ؟

یاد آن روزهایی که تجریش را گز می کردیم پی چیزی ، تو که خاطرت هست بهانه با هم بودن بود و بس ، بلکه ترافیک کوچه باغهای باران زده دربند و قبرستان کنارش دستاویز بوسه های پنهانی شود و فروغ را شاهد بگیریم بر پاکی دلهامان ...
یاد آن روزها افتاده ایم ، تو که خاطرت هست ؟ زمین خوردن یک باره و چندباره مان در آن برف و بوران ، سر سیاه زمستان و سرخی گونه هامان از شرم و خجلت فراوان و آرزوی زمین خوردنی سخت تر ، بیشتر ، بل راهی پیدا شود دوباره به آغوش گرم شما ...
یاد آن روزها افتاده ایم ، خوابمان نمی برد ، این روزها فکر می کنید شلنگ به دست ، آب گرفته ایم به تمام آن روزها ، سُرانده ایم ته چاهک ! جای انگشتهای ماسیده مان بر عکستان گواه بدخیالیتان ...گرچه هر بنی بشری نقل عاشقانگی ما را می داند از برای شما ، به دل نگیرید واگویه های طفلان سرگردان و وامانده کوچه پس کوچه های بن بست را بهر خاطر ما ... ما که عمری است درس آتش و سیاوش پس می دهیم به روزگار ، چند صباحی هم محض خاطر روی گلسار شما ......